وبلاگ

:

آلیاژهای پلیمری ناسازگار به طور نوعی دارای مورفولوژی هستند که قطرات یک فاز در داخل فاز دیگر پراکنده شده اند و چسبندگی تقریبا ضعیفی بین دو فاز وجود دارد، که این امر به علت کشش بین سطحی بالا و گره خوردگی های ضعیف بین زنجیره های پلیمری می باشد، که این موضوع را می توان با استفاده از کوپلیمرهای بلاک، گرافت و تصادفی تقویت کرد. در دهه گذشته، روشهای جدیدی از سازگاری با استفاده از نانو ذرات معدنی معرفی شده و به طور وسیعی مورد استفاده قرار گرفته است. تاثیر این نانو ذرات بر مورفولوژی و پایداری

 آلیاژهای پلیمری از نتایجی بوده که توسط بسیاری از محققان گزارش شده است، اما هنوز مطالعات اساسی و بنیادی بر روی توزیع این نانو ذرات در مذاب آلیاژهای امتزاج ناپذیر پلیمری صورت نگرفته است. در سالهای اخیر بررسیهای روی مکانیسم نحوه آرایش پذیری نانو ذرات در آلیاژهای پلیمری ناسازگار انجام شده است و این نتیجه حاصل شده است که کشش بین سطحی نقش قابل ملاحظه ای در توزیع ذرات نانو ایفا می کند، بنابراین بسیاری از روش های آزمایشگاهی به منظور تعیین کشش بین سطحی گسترش یافته است. تعیین کشش بین سطحی در یک آلیاژ از مذابهای پلیمری، بواسطه ویسکوزیته بالای این مذابها، بسیار دشوار می باشد و روشهای محدودی برای تعیین آن وجود دارد. بنابر بررسیهای اکزینگ، تنها تکنیکهای قابل قبول جهت سیستمهای با ویسکوزیته بالا، روش انقباض قطره رها شده (IFRM)، قطره دیفرم شده و تکنیکهای بر پایه اندازه گیریهای نوسانی رئولوژیکی می باشد و در میان این روشها تنها روش اندازه گیری نوسانی رئولوژیکی می باشد که به مقدار خیلی ناچیز روی سطح مشترک تاثیر می گذارد، بقیه روشها باعث تخریب سطح مشترک می شوند، بنابراین تنها روش قابل استفاده برای سیستمهای با ویسکوزیته بالا اندازه گیریهای رئولوژیکی می باشد. رئولوژی امولسیونها، به خصوص امولسیونهای با ویسکوزیته بالا ((آلیاژهای پلیمری مذاب)) مبحثی بسیار جالب است زیرا منجر به افزایش کاربرد آلیاژهای پلیمری در کاربردهای صنعتی می شود. بنابراین احتیاج است که رفتار رئولوژیکی آلیاژهای پلیمری پیشگویی شود.