وبلاگ

مواد و روش­ها: در این مطالعه 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به‌طور تصادفی انتخاب و به شش گروه: کنترل، کنترل تیمارشده با ویتامین‌E (mg/kg30)، دیابتی و دیابتی تیمارشده با بربرین­هیدروكلراید (mg/kg100) و دیابتی تیمار شده با ویتامین‌E (mg/kg30)، و دیابتی تیمارشده توأم، ویتامین‌E (mg/kg30)، و بربرین­هیدروكلراید (mg/kg100)، تقسیم شدند. ابتدا دیابت با تزریق درون­صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز (mg/kg 55) به صورت درون­صفاقی القاء گردید. یك هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین­هیدروكلراید با دوزmg/kg /day 100 و ویتامین‌E day/ mg/kg30 به مدت شش هفته به صورت خوراكی انجام گردید. قند خون درهفته­های 1، 3، 5، 7 با خون­گیری از سیاهرگ دمی با استفاده از دستگاه گلوکوکارد سنجش و در پایان گروه­ها با آزمون­های رفتاری وحرکتی شناخت فضایی (spatial recognition)و شناخت اشیاء (objective recognition) ، همچنین open field و بارفیکس وسطح شیبدار مورد ارزیابی قرارگرفتند.

یافته­ها: گروه دیابتی تیمارشده توأم، بربرین­هیدروكلراید (mg/kg100) و ویتامین‌E (mg/kg30)، بهبودی قابل توجهی را نسبت به گروه های دیابتی و گروه های درمانی دیابتی تیمار‌شده با و ویتامین‌E (mg/kg30) یا بربرین­هیدروكلراید (mg/kg100) در آزمون‌های رفتاری وشناختی وحرکتی نشان دادند.یعنی: گروه دیابتی تیمارشده توأم، بربرین­هیدروكلراید (mg/kg100) و ویتامین‌E (mg/kg30) نسبت به گروههای دیابتی تیمار شده با یک دارو در تست , Open Field Y mazeو شناسائی اشیاء، بارفیکس وسطح شیبدار به مراتب بهتر عمل نمودند.

نتیجه­گیری: تجویز توأم بربرین­هیدروكلراید و ویتامینE به مدت هفت هفته بهبود مؤثری در اختلالات شناختی وحرکتی در موش­های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین ایجاد می‌نماید.که شاید این مساله نیز به اثربربرین و و ویتامین‌E در کاهش قند خون وهمچنین ویژگی آنتی اکسیدانی آنها بر می گردد.

واژه­های كلیدی: دیابت ملیتوس؛ بربرین­هیدروكلراید؛ ویتامینE؛ اختلالات شناختی؛ حرکتی.

1-1-1 تاریخچه ، تعاریف و همه گیر شناسی:

دیابت در روزگار باستان شناخته شده بود و برخی پزشکان دوران باستان نشانه های آن را به خوبی توصیف و راه هایی برای درمان آن

 پیشنهاد کرده بودند . اولین سند بدست آمده درباره دیابت پاپیروسی مربوط به 1552 سال پیش از میلاد است که در سال 1862 میلادی در شهر باستانی تیس در مصر بدست آمده است . در این پاپیروس پزشکی مصری به شرح بیماری مرموزی پرداخته است که بیماران مبتلا به آن زیاد آب می نوشند و بیش از حد ادرار می کنند و آب بدنشان کم می‌شود و زودتر از بقیه مردم می میرند. (5) اریتیوس (30-90 پس از میلاد) پزشک یونانی در کنار پر ادراری نشانه های دیگری از این بیماری از جمله تشنگی همیشگی و کاهش وزن را برشمرد . همچنین نام دیابت را که به معنای «گذر کردن» یا «جریان پیدا کردن» است برای این بیماری برگزید.

وی دیابت را پیامد آب شدن گوشت دست و پا و وارد شدن آن به ادرار می دانست . جالینوس (201-131 میلادی) پزشک سرشناس ارتش روم ، بر این باور بود که این بیماری راز آلود از نارسایی کلیه ها پدید می آید تا نزدیک به دو هزار سال همه پزشکان چنین نظری را درست می دانستند . دو پزشک بسیار حاذق و مشهور هندی در قرن پنجم میلادی با چشیدن ادرار بیماران به شیرین بودن آن پی بردند . مشهور است که آنها برای تشخیص بیماران به دستشویی ها توجه می کردند و اگر مورچه ها در آنجا جمع می شدند می فهمیدند که بیماری در ان خانه زندگی می کند به دیابت مبتلاست . آنها برای اولین بار تشخیص دادند که بیماران دیابتی دو دسته اند . دسته ای از آنها چاق و دسته ای لاغرند و همچنین دریافتند که کودکان مبتلا به دیابت عموما لاغر هستند . در قانون ابن سینا نیز به شیرین بودن ادرار بیماران دیابتی اشاره شده است . ابن سینا اولین پزشکی بود که به دو عارضه بسیار مشهور بیماری دیابت یعنی ناتوانی جنسی و گانگرن یا قانقاریا اشاره کرده و استفاده از گیاهان مختلف موثر در کاهش شدت بیماری دیابت را پیشنهاد نموده است . نوشته های ابن سینا تا صدها سال بدون تغییر در دانشکده های پزشکی مغرب زمین تدریس می شد . (8)

در قرن شانزدهم پزشکی سوئیسی به نام فون هوهنهایم پس از جوشاندن ادرار بیماران دیابتی متوجه ذرات سفیدی گردید که به احتمال زیاد مواد قندی بود . ولی او آنها را نمک پنداشت و چنین استدلال کرد که پرنوشی و پرادراری بیماران دیابتی ناشی از تجمع نمک در کلیه هاست.

صد سال بعد در قرن هفدهم توماس ولس پزشک انگلیسی دوباره ادرار دیابتی را جوشاند و این بار شیرینی ماده سفید حاصله را تایید کرد و این حقیقت هزار ساله را که ادرار بیماران دیابتی شیرین است مجددا اثبات نمود. در قرن هفدهم پزشکی به نام توماس سیدنهایم برای اولین بار به این حقیقت اشاره کرد که دیابت یک بیماری عمومی در تمام اعضای بدن است در قرن 18 پزشک و فیلسوف انگلیسی به نام متیو دایسون برای اولین بار شرح داد که علاوه بر ادرار سرم بیماران دیابتی نیز شیرین است. در همین زمان جان روله لغت ملیتوس را که در زبان یونانی به معنای عسل است به نام دیابت افزود . آسیب شناسی (پاتولوژی) دقیق دیابت تا قرن نوزدهم میلادی به درستی روشن نبود . در سال 1875 کلود برنارد فیزیولوژیست شهیر گلیکوژن را به عنوان فراورده سوخت و ساز گلوکز در کبد معرفی و این مفهوم را عرضه کرد که اختلال در سوخت و ساز گلوکز باعث بروز دیابت می شود . در سال 1869 پل لانگرهانس دانشمند بیست و دو ساله آلمانی جزایر لانگرهانس را کشف کرد . پژوهشگران دیگر ناهنجاری جزایر لانگرهانس را در کالبد شکافی بیماران دیابتی که جان باخته بودند مشاهده نمودند