وبلاگ

:
پارچه های ضدآب اغلب به پارچه های طبیعی یا مصنوعی گفته می شود که با روش کوت کردن یا لمینت به وسیله مواد ضد آب کننده، ضد آب می گردند. که تولید پارچه های ضدآب از گذشته مورد توجه انسان بوده و اولین تکمیل دفع که بر روی پارچه های نساجی صورت گرفته نیز، تکمیل دفع آب می باشد.
که تکمیل ضدآب پارچه به دو صورت امکان پذیر می باشد. یک روش پوشش کل سطح پارچه توسط مواد هیدروفوب (موادی که آب را به خود جذب نمی کنند) است، به نحوی که تمام منافذ پارچه مسدود گردد. و روش دوم الیاف و یا نخ از مواد ضدآب پوشیده می شوند، به این ترتیب فضای بین نخ ها در پارچه کاملا باز می ماند و امکان انتقال گرما و عرق بدن به بیرون و تنفس پوست وجود دارد.

از قدیمی ترین تکمیل های ضدآبی که به صورت آزمایشگاهی و علمی بر روی پارچه اعمال گردید، تولید پارچه های پشمی ضدآب توسط یک شیمیدان اسکاتلندی به نام چارلز مکینتاش در سال 1823 می باشد. که در این روش یک طرف پارچه پشمی با لاستیک پوشانده شده و یک لایه پشمی دیگر در بالای آن قرار می گیرد، و از این روش جهت تولید کت های بارانی استفاده گردید.
با پیشرفت در زمینه مواد و روش های به کار رفته در تکمیل ضدآب، به تدریج از مواد دیگری همچون پارافین ها، دافع های استئاریک اسید ملامین، پلی یوراتان، ترکیبات بر پایه فلوئوروکربن و ترکیبات سیلیکونی استفاده گردید و نتایج مطلوبی نیز حاصل شد.
از گذشته استفاده از پارچه های ضدآب یک الزام به شمار می آمد. به عنوان مثال در لباس های ورزشی و نظامی این نیاز حس می گردید. که از زمان جنگ جهانی دوم از پارچه های ضدآب جهت تولید البسه نظامی به طور گسترده استفاده گردید. امروزه با پیشرفت های صورت گرفته به پارچه های ضدآب با کارایی های گسترده دست یافته اند. از جمله پارچه های ضدآب با قابلیت تنفس که با روش های متنوعی تولید می گردد. همچنین در زمینه تولید پارچه های آبگریز نیز پیشرفت های گسترده ای حاصل گردیده، از جمله استفاده از نانوسیلیکا جهت بهبود خاصیت آبگریزی پارچه که توانسته اند به پارچه های با قابلیت فوق آبگریزی دست یابند. که این نوع تکمیل نیز با بکارگیری ترکیب مواد مختلف صورت می گیرد که به برخی از آنها اشاره خواهد گردید.